Patrick Monribot (Bordeaux, NLS, ECF), vermaard omwille van zijn scherpe en glasheldere casusconstructies, neemt ons mee in de analyse van een dwangneurotisch jongetje van negen. We zien hem van dichtbij aan het werk en zijn getuige van het zoeken en het vinden van zowel analysant als analyticus. Zonder twijfel een inspiratiebron voor al wie geïnteresseerd is in het psychoanalytisch werken met kinderen en/of de dwangneurose.

“Het symptoom dringt aan omdat de libido die in het spel is aan­dringt, zelfs als men erin slaagt de boodschap van het symptoom perfect te ontcijferen. Door deze vaststel­ling was Freud genoodzaakt om zijn theorie over het symptoom te herdenken.”

“Een symptoom hebben of niet, is niet hetzelfde als een symptoom zijn.”

“Men interpreteert binnen de overdracht, men interpreteert niet de overdracht, in de zin van ze te ontmaskeren. De tak waarop de analyticus en het kind zitten om te werken, wordt niet afgezaagd. Men bedient zich van de tak van de overdracht, tot deze tak nutteloos wordt, sterft en uit zichzelf afvalt.”

“Het was de controle, de supervisie, die de analyticus en zijn act “deden opleven”. Alleen de analytische act kan de weerstanden verbonden aan de overdracht te slim af zijn. De afwezigheid van de act valideert en steunt de weerstand die de analysant vanuit de overdracht installeert.”

“Vanaf dan ging het erom van Rafael een “goed spreken” te verkrijgen over zijn verlangen, in plaats van een eindeloos ludiek genot! Om Lacan te citeren: ‘Het genot moet zich uiteindelijk kunnen verwaardigen tot het verlangen.’”

BESTELLEN

Gelieve uw gegevens in te vullen, te verzenden en het juiste bedrag €3 te betalen op het rekeningnummer van de Kring voor Psychoanalyse: IBAN BE94 3800 1991 8114 (BIC BBRUBEBB). Vermelding: “het kind op de divan”. 

Veel leesplezier!

Veel leesplezier!